Aπό τις Σκοτεινές Γωνίες του Mυαλού lyrics

Ρεφραίν
Από τις σκοτεινές γωνιές του μυαλού, εκεί που δεν υπάρχει αγάπη και ίχνος καλού, κακού να 'χεις πάντα κατά νου πως σε ώρες πανικού σκάμε χαμογελαστοί με ύφος τρελού
Από τις σκοτεινές γωνιές του μυαλού εκεί που δεν υπάρχει αγάπη και ίχνος καλού, κακού να'χεις πάντα κατά νου πως σε ώρες πανικού σκάμε χαμογελαστοί και παρανοϊκοί αφού

Κριτής
(Κάτω απ'το βλέμμα των αρχών) επιβάλλεται να το βγάλουμε στους δρόμους να πάψεται να αμφιβάλεται, στέκεται όρθιο κι ας από κάθε μεριά βάλλεται, έχει καρδιά κι η καρδιά του συνεχίζει να πάλλεται. Είναι το τέρας που σε κάθε τέλος της μέρας μου γίνεται μέντορας, αδερφός και πατέρας μου. Ο σούπερ εςςς...αιθέρας μου, ο πιο καθαρός εδώ και καιρό αέρας μου. Καιρός να φύγω, να κλείσω τα μάτια μου και τ'αυτιά μου και ν'αρχίσω το μυαλό μου ν'ανοίγω, μακριά απ'τις εφορίες και τις κωλοκυβερνύσεις. Κρατήστε το το χρήμα σας μου φαίνεται λίγο μπροστά σε ότι ζω και ότι έχω βιώσει. Κάθε παράνομο δείγμα ικανό να ξεσηκώσει ένα κομμάτι από τον όχλο πριν την πτώση. Ναι, ναι...ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει

Ρεφραίν

ΡΦ
Θες πυροσβεστήρα αν με δεις με χαρτί και στυλό, μονάχο, η πείρα μ'έκανε να μάθω, παίρνω φωτιά όταν γράφω. Πυρά, γύρα που πυρώνει μαζί με τη γνάθο δίχως εφίδρωση μ'επίγνωση σε εγρήγορση να πράττω. Αναγκαίο πρώτα να πάθω ότι έχω πάθει μα ποιος δεν έχει πάθει στο κάτω κάτω, και πονά το ν'ανοίγεσαι σα σπαγγάτο, μα γάμα το άσπρο πάτο, ούτε μισοάδειο ούτε μισογεμάτο. Μπουρδέλο τα πάντα στο μυαλό μου μη νομίζεις πως το θέλω, σε διαδικασία εξόδου από το έλος να που προσπαθώ να βγω να δώσω τέλος. Κανένας, και πόσο μάλλον εγώ, δεν είναι τέλειος, όσο γι'αυτό είμαι βέβαιος. Σκορπιός ταυτόχρονα κι ακέραιος σκορπιός, μιθριδατισμός με τσιμπώ δίχως έλεος. Κεντρί μου το στυλό μου, δηλητήριο το μελάνι κι η γραφή μου γέννηση και ταφή μου κάθε εγγραφή μου

Ρεφραίν

Λόγος απειλή
Φορώ της τρέλας το μανδύα μπας και νοιώσω τη λογική πως σκέπτεσαι στα μέτρα σου ραμμένο να στο δώσω, έχει τρύπες μέσα η μέρα μου τρέχω να τις μπαλώσω, ωστόσο, παλεύω να γλιτώσω από τη νόσο που μας ρίχνει. Ψάχνουμε μες στην ομίχλη ίχνη, εκείνη την αλήθεια που το βλέμμα σου δε δείχνει. Στίχοι, απ'την καρδιά μου ραπ όχι από τύχη, σερβιρισμένο βρώμικα και να μου αν πετύχει. Τσεκ τσεκ ένα δύο απ'τον υπόγειο με μάσκα οξυγόνου αφού ποτίζουν την υδρόγειο, ελέγχουνε τον χάρτη οι Ιλλουμινάτι. Το τρίγωνο κάνω τετράγωνο και προσθέτω ένα ακόμα μάτι. Να βλέπω πιο καθαρά, με βήματα σταθερά τα γεγονότα τέμνω στα δυο ένα τη φορά. Κανένα πρόβλημα μ'αυτους που μιλάνε με προφορά, μεγάλο πρόβλημα για τους πολιτικούς που πνίγηκαν στη διαφθορά