Σιωπηλό (Siopilo) lyrics

[Verse 1]
Οι άνθρωποι που δε μιλάνε άκουσαν ψέματα/
Μοιάζουν με τίγρεις πίσω από συρματοπλέγματα/
Και οι άνθρωποι που δε μιλάνε νοιώσανε άβολα/
Κοιτούν περίεργα και σκέφτονται παράλογα/
Όλοι εκείνοι που σωπάσανε κουράστηκαν/
Σε κάποιον έρωτα πνίγηκαν και ξεβράστηκαν/
Γίνανε στίχοι σε βιβλία που δε διαβάστηκαν/
Σαν στρατιώτες έπεσαν και σαν παιδιά γελάστηκαν/
Οι άνθρωποι που δε μιλάνε πάντα απέχουνε/
Και όταν ανοίγει η κάμερα απ’ την άλλη τρέχουνε/
Σαν τα δελφίνια μόνο οι ράχες τους εξέχουνε/
Σκίζουνε τον αφρό και στον βυθό επιστρέφουνε/
Οι άνθρωποι που δε μιλάνε απλά πληγωθήκαν/
Γίνανε κάστρα και στα κάστρα μέσα χωθήκαν/
Γίνανε άστρα και στα άστρα απογειωθήκαν/
Γίνανε σύννεφα με σύννεφα ενωθήκαν/
Σέβομαι ανθρώπους που να μη μιλάνε διάλεξαν/
Σέβομαι αυτούς που ζήσαν μονοί τους και άντεξαν/
Οι άνθρωποι που δεν μιλούν βρήκαν την άκρη τους/
Μιλάν πολύ αλλά μιλάν μόνο στην πάρτη τους

[Chorus]
Αυτοί οι άνθρωποι μιλούν μόνο στην πάρτη τους/
Ψάχνουνε όνειρα σκυφτοί πάνω απ’ τον χάρτη τους/
Και σημειώνοντας λιμάνια με το δάκρυ τους/
Μες στα κουβάρια ψάχνουνε να βρουν την άκρη τους/
Και ίσως και να νομίζουν πως μπορούν και μονοί τους/
Ερωτευμένοι με την καύλα και την γνώμη τους/
Περιστρεφόμενοι σαν άλογα στο αλώνι τους/
Σκοτώνουν πύργους για να σώσουν ένα πιόνι τους
[Verse 2]
Αν δεις ανθρώπους σιωπηλούς μοιάζουν ναυάγια/
Αδειάζουν την ψυχή γεμίζοντας τετράδια/
Και τα υπογράφουνε με ξένα πάντα ονόματα/
Και σε ερωτεύονται σε πλοία και καταστρώματα/
Αυτοί οι άνθρωποι αγαπήσανε βιώματα/
Στάχτη από στάχτη και από χώματα σε χώματα/
Ο χρόνος τους κρατάει όσο κρατούν τα σώματα/
Μα αυτοί τον ξεγελούν με λόγια και με χρώματα/
Και δραπετεύουνε με δίσκους και με σχέδια/
Από τον φόβο και αντιλήψεις ναρκοπέδια/
Και όσο λατρέψανε τον τρόπο που τους φίλαγες/
Τόσο εκδικήθηκαν τον τρόπο που τους μίλαγες/
Δεν εκτιμάμε τίποτα ποτέ όταν το χούμε/
Για αυτό και ξεχειλώνουν όλα αυτά που νιώθουμε/
Τραβάμε την αγάπη και ύστερα τη σπρώχνουμε/
Θέλουμε δίπλα μας ανθρώπους για να διώχνουμε/
Οι άνθρωποι που δεν μιλούν σιωπήσαν πρόσφατα/
Γιατί πιστέψανε σε λόγια ανυπόστατα/
Οι άνθρωποι που δε μιλούν γίνανε όστρακα/φτιάχνουνε κόσμους και πετάνε με αερόστατα

[Chorus]
Αυτοί οι άνθρωποι μιλούν μόνο στην πάρτη τους/
Ψάχνουνε όνειρα σκυφτοί πάνω απ’ τον χάρτη τους/
Και σημειώνοντας λιμάνια με το δάκρυ τους/
Μες στα κουβάρια ψάχνουνε να βρουν την άκρη τους/
Και ίσως και να νομίζουν πως μπορούν και μονοί τους/
Ερωτευμένοι με την καύλα και την γνώμη τους/
Περιστρεφόμενοι σαν άλογα στο αλώνι τους/
Σκοτώνουν πύργους για να σώσουν ένα πιόνι τους